Program naszego przedszkola zawiera elementy pedagogiki Montessori. Włoska lekarka, twórczyni tej metody jest dla nas ogromnym autorytetem. Maria Montessori osiągnęła wielki dorobek badawczy, porzuciła pracę lekarza na rzecz bycia pedagogiem, jej badania prowadzone poprzez obserwacje dziecka doprowadziły do rozwoju i popularyzacji metody montessoriańskiej. Maria Montessori podjęła się również opracowania podstaw wychowania religijnego małego dziecka w duchu wiary katolickiej. Dzięki temu powstało opracowanie metody
i programu formacji religijnej dziecka przez Sofię Cavalletti (hebraistkę, biblistkę) i Giannę Gobbi (uczennice Marii Montessori) o nazwie Katecheza Dobrego Pasterza. Naszą pracę z dziećmi wzbogacamy również o ten program. Według zasad pedagogiki Montessori ważne miejsce w procesie kształtowania się człowieka zajmuje wychowanie religijne. Swoje przemyślenia na ten temat M. Montessori przedstawiła w książce "Dziecko
w Kościele". Religijność jest według niej uniwersalnym sposobem odczuwania, towarzyszącym człowiekowi od początków istnienia świata. Religijność nie jest czymś co MUSIMY dziecku dać. Tak jak każdemu człowiekowi jest dana zdolność mówienia, tak samo dana jest mu zdolność przeżycia religijnego. Tak jak w przypadku nauki języka, tak samo w przypadku religii istnieje pewna potencjalność, otwartość na religię. Ta zdolność do przeżyć religijnych - pojawiająca się w momencie narodzin - jest tęsknotą za całościowym zrozumieniem, dążeniem do transcendencji, a tym samym do wszechstronnego poznania świata i stworzenia. Montessori wyróżniała
w nauczaniu religijności, fazę odczuć i fazę nauczania. W fazie odczuć, charakterystycznej dla okresu wczesnego dzieciństwa, dziecko może przyjmować religię szybko, kompleksowo i nieświadomie. Decydujące jest przy tym środowisko rodzinne i najbliższe otoczenie, jako obszar przeżyć i doświadczeń religijnych. Małe dziecko myśli
w sposób poglądowo-symboliczny i potrzebuje symboli religijnych w najbliższym otoczeniu, dlatego w przedszkolach Montessori jest kącik religijny w naszym przedszkolu również znajduje się takie miejsce na każdej
z sal. Dziecko jest wrażliwe na oznaki miłości; obraz Boga rozwija poprzez relacje z drugim człowiekiem. Religii uczy się nie tylko poprzez słowa, ale również w sposób pośredni - poprzez wspólne działanie, naukę form grzecznościowych, sposób rozwiązywania sytuacji konfliktowych. Wśród potrzeb uczuciowych małego dziecka ważne miejsce zajmuje potrzeba bezpieczeństwa. Odkrycie istnienia Bożej opieki jest dla niego radością
i wzbudza w nim potrzebę modlitwy. Dzieci chcą się czuć bezpiecznie nie tylko w sferze fizycznej, chcą być ochraniane również prawem do indywidualności, chcą mieć prawo do sekretów, samodzielnych przemyśleń
i spontanicznej aktywności. M. Montessori uważała, że dorosłym jest potrzebny swoisty trening duchowy oczyszczający ich serca, podczas którego nabraliby głębokiej wiary w potrzebę poszanowania godności dziecka. Jest to trudne dla nas - dorosłych z powodu naszych defektów, które skłaniają do poszukiwania złych tendencji, także u dzieci. Skutkiem tego jest ciągłe ich poprawianie i upominanie. Informując dzieci o istnieniu dobra i zła, winniśmy koncentrować się na dobru i harmonii. Nie należy żądać i oczekiwać od dziecka zbyt wiele,
lecz pamiętajmy, że dzieci w wieku od 3. do 6. lat odznaczają się nie tylko wielką wrażliwością, ale też zdolnością rozumienia rzeczy o wiele głębszą niż sądzimy. Wskazuje ona na nieskrępowany rozwój dziecka w warunkach ewentualnej pomocy nauczyciela. To, co najważniejsze dla dziecka to samodzielne szukanie rozwiązań
i odpowiedzi. Pragniemy stworzyć dzieciom optymalne warunki rozwoju, otwartości na świat i innych ludzi przy zachowaniu ich dziecięcej radości. Obserwujemy rozwój osobowości każdego dziecka w relacjach z rówieśnikami i dorosłymi. W swojej pracy wykorzystujemy założenia pedagogiki Montessori:
• Rozwijamy samodzielność
• Uczymy się koncentracji. Ćwiczą dokładność i wytrwałość przy wykonywaniu konkretnych zadań.
• Uczestniczymy w lekcjach ciszy. Poprzez zabawę uczymy się ciszy
i wsławiania się w siebie.
• Dzieci zachowują porządek. Dzieci zdobywają umiejętność przestrzegania zasad porządku w otoczeniu i swoim działaniu.
• Dzieci stosują się do reguł społecznych.
• Dzieci zróżnicowane wiekowo łączą się ze sobą na wspólnych zajęciach i spacerach oraz podczas zabaw na placu zabaw, sprzyja to wymianie wzajemnych zdolności i umiejętności.
• Dzieci zwracają uwagę na reguły: nie rań, nie niszcz, nie przeszkadzaj. Od starszych uczą się nowych umiejętności a od młodszych empatii, opiekuńczości a nawet ciszy.
• Uczymy się przez obserwację. Szanowany jest indywidualny tok rozwoju każdego dziecka. Dziecko jest serdecznie przyjęte, znajduje uwagę i indywidualną opiekę nauczyciela. Pracuje zgodnie z własnym tempem i możliwościami, podejmując zadania, do których jest już gotowe.